Karşılaşma aynı zamanda tarihi henüz belli olmayan oynanacak kupa maçının da provasıydı… Açıkçası skor rakibe bir nevi gözdağıydı; önümden çekil, ligde 3’ncü olmak, kupada final oynamak, hatta kupayı istiyorum!
Maçın başından sonuna dek oyunun hâkimi Trabzonspor’du. Geriye düşmelerine rağmen ne oyun disiplininden koptular ne de rakibe pozisyon verdiler… Bir elin parmak sayısı kadar atarak kazandılar ancak iki elin parmak sayısı kadar da kaçırdılar.
Uzun zamandır bu kadar iştahlı oynayan, sahanın her metrekaresini kullanan, yardımlaşan, mücadele eden bir Trabzonspor izlememiştik. Düşünün rakibe pozisyon vermediler, yedikleri golün haricinde. Ve bunu Galatasaray’ı hafta için kupadan eleyerek sükse yapan, Trabzon’a yüksek moralle gelen takıma yaptılar, iyi oyunla, net skorla…
Açık konuşmak gerekirse; birçokları böyle bir skoru tahmin etmiyordu ama bordo-mavili oyuncular, top yorulmaz oyuncu yorulur anlayışıyla o kadar çok pas yaptılar ki…
Derler ya hani ‘bu güneşe kar dayanmaz.’ Avcı’nın öğrencileri ayağa hızlı ve isabetli paslarla ve kanatları devreye sokarak gümrüğün kapılarını o kadar çok zorladılar ki… Anlayacağınız sefer üstüne sefer düzenlediler Sirigu’nun kalesine! 60’dan sonra geniş alan bulan Trabzonsporlu oyuncuları durdur durdurabilirsen, şiddetli yağış da o dakikadan sonra başladı zaten!
Uzun lafın kısası, değil gümrük kapıları, karşılarında kim olsa durdurulamazlardı, engel olamazdı, çünkü bordo-mavili oyuncular gol olup yağmak için çok ama çok istekliydiler!